บ ท ก วี . . . คืน

 

คืน

        ลับดวงแล้วดวงดาว       ด้วยถึงคราวต้องคลายคืน

เมื่อแสงตะวันตื่น                  จะขืนขัดมิอาจทำ

        คืนฟ้าให้ตะวัน              ที่แบ่งปันยามคืนค่ำ

ดับแสงให้ฟ้าดำ                    ให้ดวงดาวได้เข้ามา

        คืนคราตะวันแฝง          ได้แต้มแสงแต่งเติมฟ้า

พ้นห้วงล่วงเวลา                   ตะวันมาทวงฟ้าคืน

        ลับดวงด้วยล่วงเช้า       เมื่อไรเล่าเข้าดึกดื่น

ยากเย็นจะเข็นขืน                 ฝืนเวลาคืนฟ้าดำ

        ได้แต่แค่รอคอย            ตะวันคล้อยยามเย็นย่ำ

บอกใจให้จดจำ                     และย้อนย้ำตลอดไป

        กอบสุขกับช่วงสั้น         เมื่อตะวันปันฟ้าให้

ก่อนคืนจะเคลื่อนไกล             ได้เวลาส่งฟ้าคืน

 

“คุณหวานเจี๊ยบ”...เขียน

 

                               บางครั้งการทำใจให้ยอมรับว่า “ไม่มีใครเป็นเจ้าของสิ่งใดที่แท้จริง”

                                                  ก็อาจทำให้มีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างหน้าชื่น….แม้หัวใจจะร้องไห้