บ ท ก วี . . . เพียงเพื่อให้ (บทกวีร้อยบาท)

 

 

                        เรือลำน้อยของฉันไม่หวั่นไหว

                ฝ่าฟันไปอย่างอดทนจนฟ้าสาง

                เห็นแสงทองส่องฟ้าอยู่รางราง

                ความเคว้งคว้างค่อยคลายเลือนหายไป

                        หากฉันถึงที่หมายในวันหนึ่ง

                หรือไปถึงปลายทางที่วางไว้

                จะปันแรงแบ่งหวังกำลังใจ

                เพียงเพื่อให้คนท้อได้ต่อทาง

 

 

 

 

เพียงเพื่อให้

“คุณ 9comeback”...ร้อยภาพ

“คุณหวานเจี๊ยบ”...ร้อยคำ

 

 

 

 

 

                                เรือลำน้อยล่องลอยในลำน้ำ

                        ทุกคืนค่ำมาเยือนเหมือนก่อนเก่า

                        มีดวงเดือนดวงดาวราวกับเงา

                        เป็นเพื่อนเราเรื่อยไปในสายธาร

                ไม่มีคนคอยสร้างกำลังใจ

        ไม่มีใครสักคนบนทางผ่าน

        อุปสรรคหลากหลายได้พบพาน

        จากวันวานถึงวันนี้จึงมีพลัง

                                ฉันจะสร้างกำลังใจให้แข็งแกร่ง

                        รวมเรี่ยวแรงให้ดีอย่างมีหวัง

                        จะต่อสู้ทุกสิ่งอย่างจริงจัง

                        เพราะฉันยังอยากถึงซึ่งปลายทาง

                เรือลำน้อยของฉันไม่หวั่นไหว

        ฝ่าฟันไปอย่างอดทนจนฟ้าสาง

        เห็นแสงทองส่องฟ้าอยู่รางราง

        ความเคว้งคว้างค่อยคลายเลือนหายไป

                                หากฉันถึงที่หมายในวันหนึ่ง

                        หรือไปถึงปลายทางที่วางไว้

                        จะปันแรงแบ่งหวังกำลังใจ

                        เพียงเพื่อให้คนท้อได้ต่อทาง

 

ภาพเรือสวย ๆ จาก...http://9comeback.multiply.com/
ขอบคุณ..."คุณ 9comeback" ที่ใจดีให้ยืมภาพค่ะ

 

“บทกวีร้อยบาท”

        ฉันเป็นคนชอบอ่านชอบขีดเขียนมาแต่เด็ก จำได้ว่าพ่อหัดให้ฉันต่อกลอนกับพ่อมาตั้งแต่เรียนชั้นประถมต้น

        ครั้งนั้นฉันก็ออกกลอนสะเปะสะปะไม่ถูกต้องตามฉันทลักษณ์นัก เพียงแค่ให้มีสัมผัสคล้องจองง่าย ๆ ไปก่อน จนได้เรียนฉันทลักษณ์กาพย์กลอนในโรงเรียนนั่นแหละ ฉันจึงเริ่มเขียนได้ถูกต้องตามฉันทลักษณ์กับเขา

        แล้วฉันก็เริ่มฮึกเหิม หัดเขียนบทกวีส่งไปลงหนังสือ


        “เพียงเพื่อให้” ชิ้นนี้ เป็นบทกวีชิ้นแรกของฉันที่เขียนส่งไปลงคอลัมน์บทกวีในนิตยสาร “สกุลไทย” ฉันเขียนไว้ตั้งแต่ช่วงเรียนจบมัธยมปลาย แต่ส่งไปตอนเริ่มเข้าเรียนมหาวิทยาลัย

        ฉันรอคอยอยู่นานจนลืม แล้ววันหนึ่งก็ได้รับจดหมายจากสกุลไทยแจ้งมาว่า บทกวีของฉันได้รับคัดเลือกลงตีพิมพ์ พร้อมธนาณัติ ๑๐๐ บาท

        แม้จะเป็นเงินจำนวนไม่มากนัก แต่ฉันก็ตื่นเต้น ยิ้มกริ่ม ลูบ ๆ คลำ ๆ จดหมายและธนาณัติอยู่หลายวัน กว่าจะให้แม่ช่วยนำไปขึ้นเงินให้

        ฉันไม่ได้ติดใจกับเงินที่ได้รับมากไปกว่าชื่นใจกับ “ฝันแรก” ในบรรณพิภพที่เป็นจริงของฉัน

        “บทกวีร้อยบาท”

        จุดเริ่มต้นแห่งความฝันต่อ ๆ ไปของฉัน และเป็นกำลังใจ ให้ฉันเดินทางไปตามเส้นทางความฝันของฉัน 

        แม้จะสมฝันบ้าง ไม่สมฝันบ้าง


        ถึงวันนี้ ฉันอยากแบ่งปันความหวังและกำลังใจที่ฉันมีอยู่ ให้ทุกคนที่กำลังทดท้อได้มีกำลังใจต่อสู้ฝ่าฟันกับปัญหา อุปสรรคในชีวิต และไปถึงปลายทางแห่งความฝันกันทุกคน

        เพียงเพื่อเมื่อไปถึงปลายทางแห่งฝันแล้ว เราจะได้แบ่งปันความหวังและกำลังใจให้แก่ผู้อื่นต่อไป