“ถอดรองเท้าใส่บาตร” มุกนรกจาก “นางสาวผ้าขี้ริ้ว”

 

 

“คุณหวานเจี๊ยบ”...ดูไปเห่าไป

 

     “ถอดรองเท้าใส่บาตร”    

      “มุกนรก” จาก “นางสาวผ้าขี้ริ้ว”    

 

 

 

 

            วันก่อน “บังเอิญ” ได้มีโอกาสดูละครเรื่อง “นางสาวผ้าขี้ริ้ว” (ขอย้ำอีกทีว่า “บังเอิญ”) ที่ออกอากาศทางสถานีวิทยุโทรทัศน์ไทยทีวีสี ช่อง ๓ (เรียกซะเต็มยศเลย)

            ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเราแก่เกินไปหรือเปล่า ถึงได้ขัดอกขัดใจกับ “มุกตลก” (อันที่จริงควรเรียก “มุกนรก” มากกว่า) ที่คนเขียนบทละครเรื่องนี้นำเสนอ

            ลองมาช่วยกันพิจารณาที

 

            ภาพที่ปรากฏในจอโทรทัศน์ พระสงฆ์รูปหนึ่งกำลังเดินบิณฑบาตผ่านมา สองผัวเมียถือขันข้าว ถาดอาหาร ตั้งท่าคอยตักบาตร

            เมื่อพระคุณเจ้ารูปนั้นเดินมาถึง อ้ายผัวทำท่าจะหยิบอาหารใส่ลงไปในบาตรถวายพระ พลันเสียงอีนังเมียก็แว้ดขึ้นมาว่าให้ “ถอดรองเท้าใส่บาตร”

            อ้ายผัวก็ทำท่างง ๆ โง่ ๆ ถามย้ำ ๆ ว่า “ถอดรองเท้าใส่บาตร” แน่หรือ

            พอได้รับคำยืนยันจากอีนังเมีย อ้ายผัวหน้าโง่ก็ถอดรองเท้าตัวเอง แล้วย่อตัวลงไปหยิบรองเท้าทั้งคู่ของมันขึ้นมาใส่ในบาตรพระ

            โชคดีที่อีนังเมียโวยวายเสียก่อน (โวยวายแบบให้คนดูฮาเหมือนมุกตลกเอาถาดตบหัว) อ้ายผัวหน้าโง่นั่นถึงได้ชะงักมือที่หนีบรองเท้าของมันอยู่ประมาณระดับปากบาตรพระ

 

            เราไม่รู้ว่ามุกนี้จะเรียกเสียงฮาจากชาวบ้านร้านตลาดได้แค่ไหน

            แต่เราขำไม่ออก (หวะ)

 

            ยังมีต่ออีกนะ

            มุกต่อจาก “ถอดรองเท้าใส่ (ลงไปใน) บาตร” ยังมีอีก

 

            อ้ายอีสองผัวเมียนี่ยังทุ่มเถียงกันต่อว่า จะตักข้าวหรือหยิบกับข้าวลงบาตรก่อน

            มันสองคนก็เถียงกันไปเถียงกันมา เถียงกันต่อหน้าพระคุณเจ้านั่นหละ

            เถียงกันอยู่สักพัก สองผัวเมียนี่ก็ทำท่าขึ้งเคืองกัน แล้วสะบัดพรืดลอยหน้าลอยตาเดินหนี (พระ) พร้อมพูดราว ๆ ว่า ไม่ส่งไม่ใส่มันและ คงจะเพื่อส่งอารมณ์ต่อว่า พระเพรอะไม่ต้องฉันกันหละ

 

            เฮ่อ...เราคงแก่เกินกว่าที่จะดูละครไทยแล้วมั้ง

 

            มันตลกตรงไหนหว่ามุกแบบนี้

            ดูยังไงก็ขำไม่ออกวุ้ย

            ได้แต่อยากรู้จักคนเขียน “มุกนรก” ของบทละครเรื่อง “นางสาวผ้าขี้ริ้ว” นี้จัง ว่า ลูกใครหว่า (แรงไปป่าว...โทษ..โทษ..)

 

            ขอบคุณทุกผู้ทุกนามที่เข้ามาฟังเราบ่น ๆ จนจบ

            อ่านแล้วฟังแล้วเห็นเป็นอย่างไรบ้างคะ

            เห็นด้วยไหมคะว่า
            เออหนอ...อิชั้นคงแก่แล้วจริง ๆ

 

 

รวมภาพโหดร้ายที่ไม่น่าจดจำ

February 1, 1968.
South Vietnam police chief Nguyen Ngoc Loan shots a young man,
whom he suspects to be a Viet Kong soldier.

ชายหนุ่มที่ต้องสงสัยว่าเป็นพวกเวียดกง
ถูกยิงตายโดย ผบ.ตร. เวียดนามใต้




เรื่องจริงของเพื่อนมนุษย์
ที่กระชากใจเพื่อนมนุษย์ด้วยกันจัด ๆ

ไปเจอภาพเหล่านี้มาจาก "โอเคเนชั่น"
http://www.oknation.net/blog/phutanow/2007/06/27/entry-9
เลยนำมาแบ่งให้ชมกัน
เผื่อใครยังไม่เคยเห็น

หลายภาพดูแล้วได้แต่คิดว่า
ทำไมมนุษย์ถึงทำกับมนุษย์ด้วยกันได้เยี่ยงนี้

วันสงกรานต์ - มุมมองในแง่ลบของหลวงวิจิตรวาทการ - วันที่ควรแผ่ส่วนกุศลให้แก่ชาวไทยที่เสียชีวิตในการศึกครั้งกระโน้น

Rating:	★★★★★
Category:	Books
Genre:	History
Author:	พลตรี หลวงวิจิตรวาทการ

 

 

 

 

"ไม่น่าจะเป็นไปได้
ที่จะมีผู้ที่เห็นวันสงกรานต์ไม่เป็นวันดี
แต่ถ้าผู้อ่านมองเห็นเจตนารมณ์
ของหลวงวิจิตรวาทการ
ซึ่งมีความรักชาติอย่างแรงกล้าแล้ว
ท่านก็คงจะเข้าใจ
และให้อภัยในถ้อยคำที่ท่านจะได้อ่านต่อไป"

  

 

วันสงกรานต์

โดย...พลตรี หลวงวิจิตรวาทการ
วิจิตรา รังสิยานนท์...เรียบเรียง

 

 

          หลวงวิจิตรวาทการได้เขียนอธิบายเรื่อง วันสงกรานต์ ไว้ในนวนิยายเรื่อง ‘กรุงแตก’ และ ‘ฟากฟ้าสาละวิน’ เป็นมุมมองที่ผิดไปจากความเข้าใจทั่วไป แต่เป็นคำตอบที่เกี่ยวกับที่มาของวันสงกรานต์ที่น่าสนใจมาก เพราะเป็นการมองวันสงกรานต์ในแง่ที่ค่อนข้างลบ ซึ่งดูไม่น่าจะเป็นไปได้ที่จะมีผู้ที่เห็นวันสงกรานต์ไม่เป็นวันดี แต่ถ้าผู้อ่านมองเห็นเจตนารมณ์ของหลวงวิจิตรวาทการ ซึ่งมีความรักชาติอย่างแรงกล้าแล้ว ท่านก็คงจะเข้าใจ และให้อภัยในถ้อยคำที่ท่านจะได้อ่านต่อไป

.............................

 

            “วันสงกรานต์” ซึ่งเริ่มในเดือน ๕ นั้น เป็นวันสำคัญยิ่งสำหรับชาวพม่า เพราะเป็นปีใหม่ของเขา ปีใหม่ของเขาต้องเป็นต้นเดือน ๕ และวันสงกรานต์ต้องเป็นวันสำคัญที่สุด  อันที่จริงต้นเดือน ๕ และวันสงกรานต์ หรือปีตามจุลศักราชนั้น ควรจะเป็นวันที่ระลึกของพม่าอย่างแท้จริง และเป็นงานชิ้นหนึ่งที่พม่าทำไว้ เป็นเครื่องหมายแห่งชัยชนะเหนือชนชาติอื่น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คือเหนือชนชาติไทยในสมัยกรุงศรีอยุธยา  เมื่อก่อน ๓๘๐ ปีมาแล้ว ไทยเราใช้พุทธศักราช หรือมหาศักราช และเริ่มปีใหม่ของเราในเดือนอ้าย ซึ่งเรานับเป็นเดือนที่ ๑ และตกในราวธันวาคม  ครั้นเมื่อกรุงศรีอยุธยาเสียแก่พม่าเป็นครั้งแรก เมื่อ พ.ศ. ๒๑๑๒ พม่าได้นำเอาจุลศักราชมาบังคับให้เราใช้ พร้อมกับการขึ้นปีใหม่ในต้นเดือน ๕  การให้วันสำคัญในวันสงกรานต์นั้น เป็นเครื่องหมายของความพ่ายแพ้ เพราะเราได้ตกเป็นทาสของพม่าอยู่ถึงสิบห้าปี แต่ไทยเราเป็นชาติที่ลืมง่าย และรับขนบธรรมเนียมของต่างชาติได้ง่าย  วันที่เราถูกบังคับให้ใช้ เพราะเคยแพ้เขาและเป็นเมืองขึ้นเขา ได้กลับกลายมาเป็นวันสำคัญของเราเอง

            “ต่อมาอีก ๒๐๐ ปี คือใน พ.ศ. ๒๓๑๐ พม่าก็ได้เตือนให้เราทราบอีกครั้งหนึ่ง ว่าวันสงกรานต์นั้นคือวันเคราะห์ร้ายพ่ายแพ้ของไทย เป็นวันแห่งความมีชัยของพม่า เมื่อกองทัพพม่ามาล้อมกรุงเป็นครั้งที่ ๒ ในสมัยของมังระ ราชโอรสของอะลองพญา ล้อมอยู่ตั้งปียังตีไม่ได้ เนเมียวสีหบดีแม่ทัพใหญ่ของพม่าได้เตรียมการทุกอย่างที่จะตีกรุงศรีอยุธยาให้ได้ในวันสงกรานต์ ซึ่งเขาถือเป็นวันโชคชัย  ก่อนจะถึงวันนั้น พม่าได้ทำสะพาน ขุดอุโมงค์เข้ามาจนถึงเชิงกำแพงพระนครศรีอยุธยา  ครั้นถึงวันอังคาร เดือน ๕ ขึ้น ๙ ค่ำ ซึ่งเป็นวันเนาว์สงกรานต์ของปีนั้น เนเมียวสีหบดีก็ออกคำสั่งว่าต้องตีกรุงศรีอยุธยาให้แตกในวันนี้ให้จงได้ เพราะเป็นวันสำคัญ เป็นวันฤกษ์งามยามดีของเขา

          “พอบ่ายสามโมงวันนั้น พม่าก็จุดไฟสุมกำแพงเมือง  พอเวลาพลบค่ำ กำแพงเมืองตอนที่ถูกไฟสุมนั้นก็ทรุดลง ในเวลาสองทุ่ม พม่าก็เข้าเมืองได้ และได้เปิดประตูรับทหารพม่าเข้าเมืองได้ทุกด้าน กรุงศรีอยุธยาก็เสียแก่พม่าเป็นครั้งที่ ๒

          “ถ้าเป็นชนชาติอื่น เขาจะต้องถือวันสงกรานต์เป็นวันอัปมงคล เขาจะไม่นำวันนี้เป็นวันขัตฤกษ์ รื่นเริงสนุกสนานเล่นสาดน้ำ หรือทำอะไรกันอย่างที่เราทำ  ตรงกันข้ามบางทีเขาจะถือเอาวันอย่างนี้ เป็นวันไว้ทุกข์ให้แก่ชาติ  แต่ไทยเราลืมง่าย วันแพ้ วันอัปมงคล วันที่ตกเป็นทาส ก็ไม่เป็นไร เรายังถือเป็นวันสำคัญ นางสงกรานต์ยังมีชื่อไพเราะเพราะพริ้ง มีเครื่องแต่งกายที่สวยงาม ทัดดอกไม้ต่าง ๆ ประทับบนหลังสัตว์หลายชนิด นับถือบูชากันจนกระทั่งทุกวันนี้ ไม่มีชาติไหนที่จะใจดีเหมือนกับชาติไทยเรา”

.............................

 

            หลวงวิจิตรวาทการได้ให้ข้อคิดแก่เราไว้ว่า ถ้าเราจะทำบุญในวันสงกรานต์ ก็ควรจะทำเผื่อแผ่ส่วนกุศลให้แก่ชาวไทยที่เสียชีวิตไปในการศึกครั้งกระโน้น  แผ่ให้แต่เฉพาะพวกที่ตายไปด้วยความกล้าหาญ ด้วยความเสียสละ ด้วยความรักชาติบ้านเมือง มิใช่แผ่ให้แก่พวกที่หนีทัพ หรือพวกไม่ทำอะไร นอนรอเวลาตาย พวกที่มุ่งคอยแต่จะใช้ให้คนที่เขาเรียกว่า ‘พวกไพร่’ ไปตายแทนเขา หรือพวกที่ทำร้ายคนไทยกันเองเพื่อเอาใจศัตรูซึ่งเป็นผู้ชนะ  คนพวกนี้เขามีบุญกุศลอยู่มากแล้ว ไม่ต้องไปแผ่ให้อีก

          ท่านผู้อ่านคงจะได้สัมผัสกับความรู้สึกที่รุนแรงของหลวงวิจิตรวาทการที่มีต่อวันสงกรานต์ ด้วยเหตุผลที่กล่าวไว้ข้างต้นแล้ว  ความรักชาติของหลวงวิจิตรวาทการมิได้จำกัดอยู่แต่ในปัจจุบันเท่านั้น แต่ยังครอบคลุมไปถึงอดีตและอนาคตอีกด้วย  ในประวัติศาสตร์ของชาติไทยนั้น ท่านชื่นชมเคารพบูชาพระกษัตราธิราชเจ้า ที่ได้ทรงสละความสุขส่วนพระองค์ เพื่อกู้ชาติให้เราได้มีแผ่นดินอาศัยอยู่ เช่นองค์สมเด็จพระนเรศวร สมเด็จพระเจ้าตากสิน หรือพระผู้ทรงสร้างความเจริญรุ่งเรืองให้เมืองไทยได้เป็นที่รู้จักไปไกลถึงยุโรป เช่นสมเด็จพระนารายณ์เป็นต้น  และในขณะเดียวกัน ท่านก็เห็นว่า  ผู้ที่ได้ทำความล่มสลายให้แก่แผ่นดินไทยนั้น ยากที่จะได้รับการให้อภัย  เหตุการณ์เลวร้ายที่เกิดขึ้นในประวัติศาสตร์ของไทยเราก็ไม่ควรที่จะลืมง่าย แต่ควรถือเป็นบทเรียน เพื่อจดจำมิให้อดีตต้องซ้ำรอยได้

          อย่างไรก็ตาม นอกจากข้อเขียนเกี่ยวกับวันสงกรานต์นี้แล้ว หลวงวิจิตรวาทการก็มิได้แสดงการต่อต้านในทางอื่นใด  ท่านใจกว้างพอที่จะมองเห็นคุณความดีของวันสงกรานต์ที่มีต่อจิตใจของคนทั่วไป รวมทั้งขนบธรรมเนียมประเพณีอันงดงาม ที่ชาวไทยถือปฏิบัติกันในวันขึ้นปีใหม่  ในครอบครัวของท่านเอง ลูก ๆ ก็ยังถูกสอนให้นำพวงมาลัย หรือผ้า ไปกราบคุณยายในวันสงกรานต์ เพื่อขอพรจากท่าน  สิ่งเดียวที่ขัดตาขัดใจของหลวงวิจิตรวาทการ คือการละเล่นที่รื่นเริงเกินขอบเขตของชนรุ่นหลัง  ท่านจึงอยากให้สำนึกเสียบ้างว่า ความสนุกสนานจนเกินเลยของเขาเหล่านั้น มีที่มาอย่างไร  บางทีหากเขาได้ทราบความเป็นมาในอดีตของวันสงกรานต์ ก็อาจทำให้เขาเหล่านั้นเล่นสงกรานต์กันอย่างมีสติขึ้นก็ได้

 

.....................................................................................
จากหนังสือ...“ตามรอยความคิด จากนวนิยายของหลวงวิจิตรวาทการ”
เรื่อง...“วันสงกรานต์”
เรียบเรียงโดย...วิจิตรา (วิจิตรวาทการ) รังสิยานนท์
คัดลอกและพิมพ์โดย...“ง้วนดิน”
ที่มา : http://board.palungjit.com/showthread.php?t=75657
.....................................................................................

 

บรรณานุกรม

            วิจิตรา รังสิยานนท์.  “วันสงกรานต์”.  ตามรอยความคิด จากนวนิยายของหลวงวิจิตรวาทการ.  กรุงเทพฯ : บริษัทสร้างสรรค์บุ๊คส์ จำกัด, ๒๕๔๔.

 

 

 

"ถ้าเราจะทำบุญในวันสงกรานต์
ก็ควรจะทำเผื่อแผ่ส่วนกุศลให้แก่ชาวไทย
ที่เสียชีวิตไปในการศึกครั้งกระโน้น

แผ่ให้แต่เฉพาะพวกที่ตายไป
ด้วยความกล้าหาญ
ด้วยความเสียสละ
ด้วยความรักชาติบ้านเมือง

มิใช่
แผ่ให้แก่พวกที่หนีทัพ
หรือพวกไม่ทำอะไร นอนรอเวลาตาย
พวกที่มุ่งคอยแต่
จะใช้ให้คนที่เขาเรียกว่า ‘พวกไพร่’
ไปตายแทนเขา
หรือพวกที่ทำร้ายคนไทยกันเอง
เพื่อเอาใจศัตรูซึ่งเป็นผู้ชนะ

คนพวกนี้
เขามีบุญกุศลอยู่มากแล้ว
ไม่ต้องไปแผ่ให้อีก"

 

 

 

 

โทษประหารชีวิต ๒๑ สถาน ในสมัยโบราณ

Rating:	★★★
Category:	Other

 

 

 

 

โทษประหารชีวิต ๒๑ สถาน

ในสมัยโบราณ

            ในสมัยกรุงศรีอยุธยา อาณาจักรที่รุ่งเรืองที่สุดอีกยุคสมัยหนึ่งของไทย เราพบว่ามีการตราบทลงโทษขั้นรุนแรงที่สุดคือโทษประหารชีวิตเอาไว้ในพระไอยการกระบถศึก ซึ่งเป็นกฎหมายที่ตราขึ้นในสมัยสมเด็จพระบรมราชาธิราชที่สอง และมีการแก้ไขเพิ่มเติมในสมัยสมเด็จพระบรมไตรโลกนาถ ก่อนจะมีการแก้ไขเพิ่มเติมอีกครั้งในสมัยสมเด็จพระเอกาทศรถ แต่กฎหมายฉบับนี้ มิได้มีการแก้ไขในบทลงโทษความผิดขั้นประหารชีวิตและวิธีการประหารชีวิตเลยแม้แต่น้อย คือยังคงลักษณะเดิมไว้แต่ครั้งการตราขึ้นในสมัยสมเด็จพระบรมราชาธิราชที่สองทุกประการ

            วิธีการประหารชีวิตตามพระไอยการกระบถศึกบันทึกและอธิบายเอาไว้อย่างละเอียดถึงวิธีการลงโทษประหารยี่สิบเอ็ดวิธี หรือยี่สิบเอ็ดสถาน ดังนี้

 

            สถาน ๑  คือ ให้ต่อยกระบานศีศะ (กบาลศีรษะ) เลิกออก (เปิดออก) เสีย แล้วเอาคีมคีบก้อนเหล็กแดงใหญ่ใส่ลงไปในมันสะหมอง (มันสมอง) ศีศะพลุ่งฟู่ขึ้นดั่งม่อ (หม้อ) เคี่ยวน้ำส้มพะอูม

            สถาน ๒  คือ ให้ตัดแต่หนังจำระ (จาก) เบื้องหน้าถึงไพรปากเบื้องบนทั้งสองข้างเป็นกำหนด ถึงหมวกหู (ใบหู) ทั้งสองข้างเป็นกำหนด ถึงเกลียวคอชายผมเบื้องหลังเป็นกำหนด (หนังบริเวณคอถึงท้ายทอย) แล้วให้มุ่นกระหมวดผมเข้าทั้งสิ้น (ม้วนเข้าหากัน) เอาท่อนไม้สอดเข้าข้างละคน โยกคลอนสั่นเพิกหนังทั้งผมนั้นออกเสียแล้วเอากรวดทรายหยาบขัดกระบานศีศะชำระให้ขาวเหมือนพรรณศรีสังข์

            สถาน ๓  คือ ให้เอาขอเกี่ยวปากให้อ้าไว้ แล้ให้ตามประทีบ (ดวงไฟ) ไว้ในปาก ไนยหนึ่ง (นัยหนึ่ง) เอาปากสิวอันคมนั้นแสะแหวะผ่าปากจนหมวกหู (ใบหู) ทั้งสองข้าง แล้วเอาขอเกี่ยวให้อ้าปากไว้ให้โลหิตไหลออกเต็มปาก

            สถาน ๔  คือ เอาผ้าชุบน้ำมันพันให้ทั่วร่างกายแล้วเอาเพลิงจุด

            สถาน ๕  คือ เอาผ้าชุบน้ำมันพันนิ้วทั้งสิบนิ้วแล้วเอาเพลิงจุด

            สถาน ๖  คือ เชือดเนื้อให้เป็นแรงเป็นริ้วอย่าให้ขาดจากกัน ตั้งแต่ใต้คอลงไปถึงข้อเท้าแล้วเอาเชือกผูกจำ ให้เดินเหยียบริ้วเนื้อริ้วหนังแห่งตน ให้ฉุดคร่าตีจำให้เดินไปกว่าจะตาย

            สถาน ๗  คือ เชือดเนื้อให้เนื่องด้วยหนังเป็นแร่งเป็นริ้ว ตั้งแต่ใต้คอลงมาถึงเอว และให้เชือดตั้งแต่เอวให้เนื่องด้วยหนังเป็นแร้งเป็นริ้วลงมาถึงข้อเท้า กระทำหนังเบื้องบนให้คลุมลงมาเหมือนนุ่งผ้า

            สถาน ๘  คือ ให้เอาห่วงเหล็กสวมข้อศอกทั้งสองข้าง ข้อเข่าทั้งสองข้างให้มั่น แล้วเอาหลักสอดในวงเหล็กแย่งขึงตรึงลงไว้กับแผ่นดินอย่าให้ไหวตัวได้ แล้วเอาเพลิงรน (ลน) ให้รอบตัวจนกว่าจะตาย

            สถาน ๙  คือ ให้เอาเบ็ดใหญ่ที่มีคมสองข้างเกี่ยวทั่วร่างเพิก (เปิด) หนังเนื้อและเอ็นน้อยใหญ่ให้หลุดขาดออกมาจนกว่าจะตาย

            สถาน ๑๐  คือ ให้เอามีดที่คมเชือดเนื้อให้ตกออกจากกายแต่ทีละตำลึง (นำเนื้อมาชั่งให้ได้น้ำหนักหนึ่งตำลึง : มาตราวัดสมัยโบราณ) จนกว่าจะสิ้นมังสา (เนื้อ)

            สถาน ๑๑  คือ ให้แล่สับทั่วร่าง แล้วเอาแปรงหวีชุบน้ำแสบกรีดครูดขูดเสาะหนังและเนื้อแลเอ็นน้อยใหญ่ให้ลอกออกให้สิ้น ให้อยู่แต่ร่างกระดูก

            สถาน ๑๒  คือ ให้นอนลงโดยข้าง ๆ หนึ่ง แล้วให้เอาหลาวเหล็กตอกลงไปโดยช่องหูให้แน่นกับแผ่นดิน แล้วจับขาทั้งสองข้างหมุนเวียนไปดังบุคคลทำบังเวียน (เวียนเทียน)

            สถาน ๑๓  คือ ทำมิให้หนังพังหนังขาด แล้วเอาลูกสีลา (ลูกหิน) บดทุกกระดูกให้แหลกย่อย แล้วรวบผมเข้าทั้งสิ้น ยกขึ้นหย่อนลงกระทำให้เนื้อเป็นกองเป็นลอม แล้วพับห่อเนื้อหนังกับทั้งกระดูกนั้นทอดวางไว้ดั่งตั่งอันทำด้วยฟางซึ่งเอาไว้เช็ดเท้า

            สถาน ๑๔  คือ ให้เคี่ยวน้ำมันให้เดือดพลุ่งพล่าน แล้วลาดสาดลงมาแต่ศีศะ (ศีรษะ) จนกว่าจะตาย

            สถาน ๑๕  คือ ให้กักขังสุนัขร้ายทั้งหลายไว้ อดอาหารหลายวันให้เต็มอยาก แล้วปล่อยให้กัดทึ้งเนื้อหนังกินให้เหลือแต่ร่างกระดูกเปล่า

            สถาน ๑๖  คือ ให้เอาขวานผ่าอกทั้งเป็นแหกออกดั่งโครงเนื้อ

            สถาน ๑๗  คือ ให้แทงด้วยหอกทีละน้อย ๆ จนกว่าจะตาย

            สถาน ๑๘  คือ ให้ขุดหลุมฝังเพียงเอว แล้วเอาฟางปกลงคลุมร่างก่อนคลอกด้วยเพลิงพอหนังไหม้ แล้วไถด้วยไถเหล็กให้เป็นท่อนน้อยท่อนใหญ่เป็นริ้วน้อยริ้วใหญ่

            สถาน ๑๙  คือ ให้เชือดเนื้อล่ำออกทอดด้วยน้ำมัน เหมือนทอดขนม ให้กินเนื้อตัวเองจนกว่าจะตาย

            สถาน ๒๐  คือ ให้ตีด้วยตะบองสั้นตะบองยาวจนกว่าจะตาย

            สถาน ๒๑  คือ ตีด้วยหวายที่มีหนามจนกว่าจะตาย

 

          ในปี พ.ศ. ๒๔๕๔, หนังสือพิมพ์ภาษาฝรั่งเศสฉบับหนึ่ง ได้ลงเรื่องการประหารชีวิตโดยการตัดศีรษะในประเทศสยาม ซึ่งขณะนั้นเป็นที่รู้กันว่าหมายถึงประเทศไทย มีการบรรยายภาพว่า 

          “Une Execuction Capitale Au Siam” 
          ภาพโดย (copyright) ริชาร์ด เอส เอริคช์ 

          ภาพวาดแสดงถึงให้เห็นถึงการลงโทษในประเทศไทย ตามคำสั่งจากเจ้าหน้าที่ ให้ได้รับการทรมาน และถูกประหารชีวิตในที่สุด เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นในประเทศไทย ในศตวรรษที่ ๑๕

 

 

ที่มา :

- วิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

  http://th.wikipedia.org/wiki/โทษประหารชีวิต

- http://www.buildboard.com/viewtopic.php/1161/10521/13576/0/

- http://www.pattayadailynews.com/thai/showfeature.php?FeatureID=0000000474

 

 

 

 

แผ่นดินร้อนเป็นไฟ จะดับได้อย่างไร...ธรรมะ ๕ นาที จาก "ภูเตศวร"

Rating:	★★★
Category:	Other

 

"โลกร้อนเพราะมนุษย์
มาจากหัวจิตหัวใจมนุษย์โดยตรง

"แผ่นดินลุกเป็นไฟ

"ถ้าเป็นสมัยโบราณ
ชาวบ้านชาวเมืองจะนุ่งขาวห่มขาวถือศีลกัน
อีกทั้งยังงดฆ่าสัตว์ตัดชีวิตกันทั้งหมด"

  

 

 

 

 

 

 

แผ่นดินร้อนเป็นไฟ จะดับได้อย่างไร

“ธรรมะ ๕ นาที”  จาก “ภูเตศวร”

 

 

 

 

            วันก่อนนั่งคุยกับคุณ “ทมยันตี” เรื่องของเรื่องก็คือความห่วงใยประเทศชาติ...เริ่มตั้งแต่เรื่องเศรษฐกิจตกต่ำ เงินบาทลอยตัว...และท้ายสุดคือ

            ภาวะอากาศอันเลวร้าย !

 

            ณ วันที่เราพูดคุยกัน คือช่วงปลายเดือนพฤศจิกายน ซึ่งถือว่าเข้าสู่เหมันตฤดู...ที่ควรจะมีความหนาวเย็นแผ่ซ่านเข้ามาบ้างไม่มากก็น้อย หากจนบัดนี้กรุงเทพมหานครรวมทั้งจังหวัดใกล้เคียงร้อนระอุยิ่งกว่าเดือนเมษาฯ เสียอีก...

 

            ภาวะอย่างนี้คล้ายคำโบราณที่ว่า ‘แผ่นดินลุกเป็นไฟ’ ยังไงยังงั้น...ยุคนี้คงต้องเรียกว่า...ข้าวยากน้ำมันแพง  แต่ถ้าเป็นสมัยก่อนก็น่าจะเรียกว่า ‘ข้าวยากหมากแพง’ อย่างแน่แท้  เหลียวมองดูท้องฟ้าก็มัวซัว อึมครึมอย่างไงพิกล  ผู้คนก็ทำท่าป่วยไข้กันทั่วทุกหัวระแหง...

 

            คุณ “ทมยันตี” กล่าวกับผู้เขียนว่า...ถ้าเป็นสมัยโบราณ ชาวบ้านชาวเมืองจะนุ่งขาวห่มขาวถือศีลกัน  อีกทั้งยังงดฆ่าสัตว์ตัดชีวิตกันทั้งหมด  บางท่านอาจหัวเราะมองเป็นเรื่องเหลวไหล  แต่คนที่เข้าใจเรื่องเกี่ยวกับพลังงานจะเข้าใจ

 

 

 

            ขณะนี้ทั่วโลกกำลังวิตกกับภาวการณ์ธรรมชาติที่เรียกว่าปรากฏการณ์ ‘เอลนิโน่’ ที่นักวิทยาศาสตร์กล่าวเตือนมา...

            ‘โลกกำลังเกิดความเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่’

            ด้วยฤดูกาลจะแปรเปลี่ยน จนพืชผลขาดความอุดมสมบูรณ์ ด้วยฝนฟ้าตกไม่ถูกต้องตามฤดูกาล

 

            เหตุทั้งปวงคงไม่ต้องอรรถาธิบายกันมาก  ท่านทั้งหลายก็ต้องรู้ว่าเหตุการณ์ ‘เอลนิโน่’ อันเป็นมหันตภัยร้ายบังเกิดจากสาเหตุอันใด ?

            เหตุเกิดจากการขาดความสมดุลของโลกด้วยเงื้อมมือมนุษย์นั่นเองครับท่าน

 

            ทุกวันนี้โลกเติบโตด้วยมลพิษจากโรงงาน...ท่อไอเสีย...ป่าถูกทำลายจนเหลือแต่แผ่นดินและตึกคอนกรีต...

            ต้นไม้ที่ดูดซับความร้อน...ให้ความร่มเย็น  ป้องกันน้ำท่วม  ทำให้ฝนตก  สูญหายจนสิ้น

            นั่นคือสาเหตุที่แท้จริง!

            และทั้งปวงเหล่านั้นล้วนเพราะน้ำมือมนุษย์ใช่หรือไม่ ?

 

 

 

            พุทธศาสนาสอนเราเรื่อง ‘กรรม’ กรรมะก็คือการกระทำแหละครับ มนุษย์ทำต่อธรรมชาติไว้ ท้ายที่สุดธรรมชาติก็จะกลับมาทำลายมนุษย์เองเป็นธรรมดา

            น้ำท่วม...ฝนแล้ง  บรรยากาศโลกวิปริตแปรปรวนเหล่านี้ เราจะโทษใคร  นอกจากมนุษย์อย่างพวกเราด้วยกัน

 

            ถ้าจะกล่าวว่า วันนี้ ‘กรรม’ กำลังมาเยือนมนุษย์ก็ไม่ผิด !  เคยกล่าวแล้วหลายครั้งว่า กระแสในโลกมีของคู่กันหรือตรงข้ามกันเสมอเป็นสัจจะ...เช่นดีคู่กับเลว...สุขคู่กับทุกข์ ร้อนคู่กับเย็น...เช่นเดียวกับดาวราหูที่เราอาศัยอยู่ในขณะนี้กำลังอยู่ในภาวะร้อนรุ่ม   ความร้อนรุ่มที่บังเกิดจากการเบียดเบียนซึ่งกันและกัน  มนุษย์มิเพียงเบียดเบียนสัตว์อื่น ๆ แม้แต่มนุษย์ด้วยกันก็ไม่ละเว้น...

 

            หรือเราจะปฏิเสธว่า  การล่าล้าง...ทำลาย  มิใช่อุปนิสัยมนุษย์ ?

          และปฏิเสธได้หรือว่า  การไล่ล่าทำลายมิใช่กระแสร้อนที่สุมหัวจิตหัวใจมนุษย์อยู่ในทุกวันนี้...?

 

            โลกร้อนเพราะมนุษย์...มาจากหัวจิตหัวใจมนุษย์โดยตรง  ที่กล่าวเช่นนั้นก็เพราะไม่ว่าจะทำอะไร  มนุษย์ต้องคิดต้องบังเกิดความอยากในใจในความคิดก่อนเสมอ...การดิ้นรน  การต่อสู้  การยื้อแย่งแข่งดี  การทำลายล้างชีวิตสัตว์ด้วยกัน เขาเรียกว่า ‘เพลิงกิเลสตัณหา’ ใช่หรือไม่

 

            นั่นคือ...ประเด็นที่เราจะวิสัชนากันในวันนี้

            ว่า...โลกร้อน แผ่นดินลุกเป็นไฟ ดับได้อย่างไร?

 

 

 

            พุทธศาสนาสอนเราให้ดับเพลิงทุกข์...เพลิงร้อน  เพลิงกิเลสในจิต เพราะจิตเป็นแหล่งแห่งทุกข์โดยแท้

            เรียกว่าดับที่ใจตนด้วยตน !

            “ดับอย่างไร ?”

          ย่อมต้องมีคำถามเช่นนี้ คำตอบก็คือ

            ‘เจริญเมตตาธรรม’

            ถ้ามนุษย์ทุกคนมีเมตตาธรรม ความร้อนรุ่มจะบรรเทา จิตที่มีเมตตาจะสร้างกระแสเย็นแก่โลก...

            ถ้าส่ำสัตว์ทั้งปวง ‘ยุติ’ การเบียดเบียนเอารัดเอาเปรียบซึ่งกันและกัน มีหรือโลกจะไม่ร่มเย็น

 

            ศาสนาพุทธสอนเราให้รู้เหตุ...เหตุจึงทำให้เกิดผล  ไม่เพราะคนเพียงกลุ่มเดียวหรอกหรือ  วางแผนทำลายระบบการเงินของเรา...ค่าเงินบาทจึงตกฮวบฮาบลงอย่างนี้  อย่างที่เห็นที่เป็น  คือการเบียดเบียนกันหรือเปล่าล่ะ...

          ทั้งหมดที่เกิดขึ้นเพราะการเบียดเบียนกันหรือไม่ ?

 

 

 

            ครับ มนุษย์เป็นอย่างนี้เสมอ...มีเท่าไหร่ก็ไม่พอ  คอยคดโกงคอยทำลายล้างกันไม่จบสิ้น  ทั้ง ๆ ที่ท้ายสุดแม้แต่ร่างกายที่มีกระดูกเลือดเนื้อก็ต้องผุพังคืนธาตุหยาบแก่โลกทุกคน

 

            นิ่งมองเถอะครับ  ไอ้ที่โกงกินมาเป็นหมื่นเป็นพันล้าน  ใครเอาไปได้บ้าง  เป็นชาวพุทธต้องเชื่อเรื่องกรรม  ดังหลวงปู่บัว สิริปุณโณ ท่านกล่าวไว้

            “พระกินของชาวบ้าน ไม่ปฏิบัติธรรม คืนบุญ คืนกุศลให้ชาวบ้าน   เกิดชาติหน้าต้องมาเป็นควายไถนาใช้เขา...”

           

            ฉะนั้น เชื่อเถอะครับ...คนกินบ้านกินเมืองกินเงินประชาชน ชาติหน้าจะรับกรรมยิ่งกว่า...

 

            ไม่รวยเงินรวยทองก็ช่างเถอะครับ รวยบุญ รวยทาน รวยกุศล รวยเมตตา มีค่ากว่ากันเยอะ...

 

            ทุกข์ก็อย่าไปท้อ...จนลงก็อย่าไปหวั่น  เอาสติสอนตนเข้าไว้  ‘ใครบ้างเกิดมาหอบสมบัติมาด้วย’ ทุกคนมาตัวเปล่า ไปตัวเปล่ากันทั้งนั้น

 

 

 

            ขอพูดเรื่องนี้อีกสักนิด  เพราะหมู่นี้เจอพรรคพวกที่เป็นนักธุรกิจบ่นอยากฆ่าตัวตายกันเยอะ...

            ผมว่าไม่อยากตายเพราะความจนหรอกครับ !

            แต่ที่อยากตายก็เพราะ  จมไม่ลงมากกว่า  เพราะศักดิ์ศรี  เพราะอัตตาทำให้มนุษย์เป็นทุกข์  ทั้ง ๆ ที่วันนี้ขายทรัพย์สินที่มียังไงก็ยังมีมากกว่าตอนลืมตาดูโลกแน่ ๆ

            บางรายทำให้ผมขำ...บ่นอยากตายแต่ยังขับรถราคาหลายล้าน  สวมนาฬิกาเรือนหลาย ๆ แสน  ส่วนคนทำไร่ทำนาหาเช้ากินค่ำกลับไม่ได้ยินบ่นอยากตายซักแอะ

 

 

 

            วันนี้...สวดมนต์เจริญเมตตาให้มากเข้าไว้  ใจจะได้เย็น  จิตกับใจร่มเย็นเสียอย่าง ต่อให้โลกร้อนยังไงเราก็ไม่รู้สึก...เพราะผู้ฝึกสติ  ฝึกสมาธิมาดีแล้ว  จิตย่อมแข็งแรง  แข็งแรงพอที่จะต้านทุกข์ทั้งปวงไม่ให้ครอบงำจิตใจเราได้ !

 

            เห็นทีต้องร่ำลากันด้วยกลอนแปดที่ว่า

                                  ‘เมื่อเจ้ามามีอะไรมาด้วยเจ้า

                   เจ้าจะเอาแต่สุขสนุกไฉน

                   มาตัวเปล่าแล้วเจ้าจะเอาอะไร

                   เจ้าก็ไปตัวเปล่าเหมือนเจ้ามา’

 

 

 

.....................................................................................................................

ที่มา :

เรื่อง...จากเว็บไซต์ "ธรรมะ ๕ นาที"

http://www.dhamma5minutes.com/webboard.php?id=38&wpid=0028

< 01 February 2007 09:21:34 >

ภาพ...จาก http://www.oknation.net/blog/print.php?id=220235

.....................................................................................................................

 

 

"
มนุษย์เป็นอย่างนี้เสมอ...
มีเท่าไหร่ก็ไม่พอ 
คอยคดโกงคอยทำลายล้างกันไม่จบสิ้น 
ทั้ง ๆ ที่ท้ายสุด
แม้แต่ร่างกายที่มีกระดูกเลือดเนื้อ
ก็ต้องผุพัง
คืนธาตุหยาบแก่โลกทุกคน

"
ไอ้ที่โกงกินมาเป็นหมื่นเป็นพันล้าน 
ใครเอาไปได้บ้าง 
เป็นชาวพุทธต้องเชื่อเรื่องกรรม

"
คนกินบ้านกินเมือง
กินเงินประชาชน
ชาติหน้าจะรับกรรมยิ่งกว่า
"