ลาทีที่เก่า....ลาเจ้าพญาสัตตบรรณ

ลาที...ที่เก่า
ลาเจ้า...พญาสัตตบรรณ

        ค่ำคืนหนึ่ง...ที่ร้อนอบอ้าว ทั้งไอร้อนของถนน ดินฟ้าอากาศ และความร้อนรุมของสถานการณ์บ้านเมือง ฉันนั่งอยู่ที่ร้านเดิมบนถนนพระอาทิตย์

        ร้านเดิม...ที่ฉันเคยนั่งมาตั้งแต่เมื่อ ๑๕ ปีมาแล้ว

        ร้านเดิม...ที่ฉันและเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ คนที่รักหลาย ๆ คน แวะเวียนมาพบกันเสมอ ๆ แทบทุกวันหลังเลิกงาน

        ร้านเดิม...ที่มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นให้จดจำและหวนย้อนย้ำรำลึก

        ร้านเดิม...ที่ฉันยังคงเวียนวนไปมาเสมอ แม้จะขาดช่วงไปบ้างบางตอนที่ฉันมีพันธกิจใหม่กับใครใหม่ ๆ ในที่แห่งใหม่

        ร้านเดิม...ที่ทำให้ฉันได้เห็นทั้งการเริ่มต้นและการจากลา การ “พบ” และการ “จาก” ไปของใครหลาย ๆ คน

        โต๊ะประจำของฉันคือหน้าร้านริมถนน ข้างต้น “พญาสัตตบรรณ” ที่เจ้าของร้าน เพื่อนรุ่นน้องร่วมสถาบันแดง-ขาวของฉัน ย้ายจากกระถางมาลงดินปลูกไว้ริมถนนตอนเริ่มเปิดร้าน ใหม่ ๆ เมื่อ ๑๕ ปีที่แล้ว

        ครั้งแรกที่เห็น ขนาดลำต้นของพญาสัตตบรรณต้นนี้ไม่เกินสองมือโอบ ความสูงยังไม่ถึงชั้นสองของร้าน ฉันเฝ้ามองดูการเติบโตของมัน รดน้ำโดยใช้น้ำจากน้ำแข็งในโถน้ำแข็งที่ละลาย ฉันเห็นมันค่อย ๆ เติบโตขึ้นเรื่อย ๆ และโตไวมาก

        หลายคนบอกฉันว่า ต้นไม้ก็มีชีวิตจิตใจ ที่มันโตเร็วคงเป็นเพราะมันได้ฟังเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะลั่นอย่างมีความสุขของฉันกับเพื่อน ๆ แทบทุกคืน

        ๑๕ ปีผ่านไป วันนี้พญาสัตตบรรณหน้าร้านต้นเดิม เติบโตขึ้นมาก ขนาดของลำต้นใหญ่เกินกว่าฉันจะคำนวณถูก ความสูงก็เลยหลังคาร้านที่เป็นอาคาร ๒ ชั้นขึ้นไป มันเติบใหญ่ขึ้นมากขนาดที่รากของมันดันให้พื้นถนนรอบต้นกระเดิดนูนขึ้นมา

        นอกจากพญาสัตตบรรณต้นนี้แล้ว ยังมีพญาสัตตบรรณต้นใหญ่เก่าแก่มากอีกต้นหนึ่งตรงเชิงสะพานสมเด็จพระปิ่นเกล้าทางขึ้นจากถนนพระอาทิตย์ ที่เมื่อเดินขึ้นบันไดไปบนสะพาน จะเห็นเรือนยอดของมันสูงเลยราวสะพานขึ้นมา และบางกิ่งบางพุ่มก็เรี่ยระราวสะพานให้จับต้องได้

        ตกดึก ฉันมักชวนเพื่อนที่นั่งกินดื่มอยู่ด้วยกันออกเดินไปตามถนนขึ้นบันไดสะพานไปยืนมองมันเสมอ ๆ โดยเฉพาะในยามที่มันออกดอกแบ่งบาน กระจุกดอกสีขาว-เขียวของมันส่งกลิ่นหอมนัก

        ฉันห่างหายจากร้านเดิม จากที่เดิมที่นี่ไปนาน แม้นาน ๆ ครั้งยังได้แวะเวียนมาบ้าง แต่ถึงวันนี้ ก็นับว่านานมากจริง ๆ ที่ไม่ได้มา จนอดตื่นตาตื่นใจกับความเปลี่ยนแปลงของพญาสัตตบรรณต้นเดิมหน้าร้านไม่ได้

        คืนนี้ฉันกลับมาร้านเดิม ที่เดิม อีกครั้ง และมันเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะได้มานั่งตรงนี้ เพราะคืนนี้เป็นคืนสุดท้ายที่ร้านนี้จะปิดฉากปิดตำนานร้านกินดื่มร้านแรก ๆ บนถนนพระอาทิตย์ลง ด้วยต้องย้ายร้านไปเปิดยังที่แห่งใหม่

        โต๊ะประจำของฉันข้างต้นพญาสัตตบรรณไม่มีแล้ว เพราะความเติบใหญ่ของเจ้าพญาสัตตบรรณทำให้รากของมันดันดินดันพื้นถนนรอบต้นโก่งขึ้นมามากจนไม่อาจตั้งโต๊ะได้ ฉันจึงต้องย้ายไปนั่งอีกโต๊ะหนึ่งที่ห่างออกไป ซึ่งก็นับว่าดี เพราะทำให้ฉันมองเห็นมันได้เต็มตาเต็มต้นขึ้น

        บางครั้งการอยู่ใกล้สิ่งที่เรารักหรือสิ่งที่เราเฝ้ามองมากเกินไป เราอาจมองเห็นมันได้ไม่ชัดเจนในสายตาและไม่ทั้งหมด การถอยห่างออกมาสักนิด เราจะเห็นมันได้เต็มตาเต็มหัวใจมากขึ้น

        ฉันนั่งกินข้าวกับเพื่อนรุ่นน้องผู้เป็นเจ้าของร้านอย่างเงียบ ๆ

        ....ไม่มีเพื่อน....ไม่มีใครอื่น....ที่ “เคย” อยู่ด้วยกัน ณ ที่นี้....ใน “คืนสุดท้าย” นี้....

        ฉันใช้ตาและใจเก็บซับภาพที่เดิมเป็นครั้งสุดท้าย

        ถนนฝั่งตรงข้ามยังมีแนวต้นอโศกอยู่เหมือนเดิม แต่ต้นอโศกที่ฉันเคยเห็นสูงลิ่วกว่าเจ้าพญาสัตตบรรณกลับถูกริดกิ่งก้านเป็นระเบียบเรียบร้อยจนต้นเตี้ยกว่าเดิม ขณะที่เจ้าพญาสัตตบรรณตรงโต๊ะประจำของฉันเติบใหญ่....ห่างไกลไปทุกที

        ราวตี ๒ ฉันนึกอยากเดินไปเยี่ยมเยียนทักทายเจ้าพญาสัตตบรรณต้นเก่าแก่ตรงสะพานสมเด็จพระปิ่นเกล้าเหมือนที่เคยทำมา แต่ถนนพระอาทิตย์ในค่ำคืนนี้เต็มไปด้วยรถทหาร รถตำรวจ รถบรรเทาสาธารณภัย ที่วิ่งวนสังเกตการณ์รักษาการณ์ ด้วยสถานการณ์บ้านเมืองไม่น่าไว้วางใจ มีการวางระเบิดหลายจุดในกรุงเทพฯ และนครปฐม

        และทุกครั้งฉันไม่เคยเดินไปเพียงลำพัง ฉันเคยมี “เพื่อนคนหนึ่ง” เดินไปดูพญาสัตตบรรณต้นเก่าแก่ต้นนั้นด้วยกันเสมอ แต่วันนี้เขาไม่ได้อยู่ด้วย นั่นจึงทำให้ฉันไม่ได้แวะไปทักทายมันในคืนสุดท้ายบนถนนสายนี้

        หวังว่าเจ้าจะยังคงอยู่ดี

        “อาจยังไม่เห็นว่ารักมากมาย อาจยังสงสัยผู้ชายคนนี้ อาจยังไม่เห็นสายตาแห่งความหวังดี แต่เธอก็คงเข้าใจมันสักวัน.......”

        เสียงเพลงสุดท้ายของค่ำคืนนี้ดังขึ้นจากนักดนตรี-นักร้องในร้าน เมื่อลงจากเวทีเขาบอกฉันว่า เพลงนี้เป็นเพลงแรกที่เขาเล่นและร้องที่นี่ เขาขอปิดตำนานร้านนี้ด้วยเพลงสุดท้ายซึ่งเป็นเพลงแรกที่เขาเคยเล่นเคยร้องที่ร้านนี้

        “เพื่อเธอตลอดไป”

        “การเริ่มต้นที่บังเกิดขึ้น คือการนับถอยหลังเวลาที่เหลืออยู่ของการจากลา”

        คือสิ่งที่ฉันพร่ำเตือนตัวเองเสมอให้เตรียมตัวเตรียมใจ เพื่อจะได้ “วาง” ใจได้เมื่อมีการลาจาก หรือเมื่อวันเวลาที่ต้องจากลามาถึง

        ค่ำคืนสุดท้ายบนถนนสายนี้ ฉันนึกถึงคำครูที่สอนว่า

        “ต่อให้รักแสนรักก็ต้องจาก....ใดฤๅมิจาก”

“ลาที...ที่เก่า
ลาเจ้า...พญาสัตตบรรณ
ลาแล้ว...ที่รักแห่งฉัน
ลากัน...มิรู้วันพานพบ”

 

๒๗ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๓

คืนสุดท้าย

ณ ที่เก่าบนถนนพระอาทิตย์

"คนกลางคืน"

ต้นฉบับ...แอม เสาวลักษณ์

ฉบับนี้..."คุณหวานเจี๊ยบ" ร้องเอง

ที่ตรงฉันยืน...ตรงนี้มันมืดมน

ผู้คนเข้ามาแล้วผ่านไป

ฉันไม่คิดเลยว่าฉันจะพบใคร

ถึงยังไงไม่มีใครเขามีใจให้กัน

อยากบอกเหมือนกัน...ว่าฉันรู้สึกดี

ที่เธอเข้ามา มาผูกพัน

แม้จะรักเธอ...แต่ฉันก็ไหวหวั่น

จะรักกันยังไง

เธอหนะเป็น...คนกลางวัน
ฉันมันเป็น...คนกลางคืน

อย่าเลย...อย่าไปฝืนความเป็นไป

เธอห่วงใย เธอจริงจัง
ฉันไม่อยากจะทำลายหัวใจ

แต่ความเป็นจริง...เราไม่คู่ควร

ขอบคุณหัวใจ...ที่ฉันได้จากเธอ

ขอบคุณที่เธอให้เกียรติกัน

แม้จากนี้ไป...ต้องร้างต้องเลิกกัน

แต่ฉันจะไม่ลืม

แม้จะเสียใจ

แต่ฉันไม่เสียดาย...ที่ฉันได้รักเธอ