เพราะหลงลืม
เพราะหลงเลยลืมเงยหน้ามองฟ้ากว้าง
มุ่งแต่ “ทาง” ที่ตั้งใจจะไปสู่
ก้มหน้างุดหยุดแหงนเงยสิ่งเคยดู
จับจ้องอยู่เพียงสองเท้าที่ก้าวเดิน
เพราะทิ้งวางทุกอย่างลงตรงข้างหลัง
ขุดหลุมฝังกลบรอยจำทำห่างเหิน
เพราะอ่อนแอแพ้พ่ายไม่กล้าเผชิญ
ทนแบกเทินทุกข์บนทางอย่างลำพัง
หากเพียงแหงนเงยหน้ามองฟ้ากว้าง
หากทวนทางที่เคยฝืนคืนกลับหลัง
หากรอยจำ...รอยใจ...ไม่บดบัง
คงคืนครั้งคราคราวเราผูกพัน
เพียงหยุดเท้าทั้งคู่อยู่กับที่
ณ ตรงนี้ยังมี “ใคร” มิใช่ฝัน
แหงนสิแหงน...มองฟ้า...เงยหน้าพลัน
“ดาวดวงนั้น”...ยังสว่างกระจ่างใจ
“คุณหวานเจี๊ยบ”
๒๓ มีนาคม ๒๕๕๓
๐๓.๔๕ นาฬิกา
บางสิ่ง
