บ ท ก วี . . . ครั้นข้าแพ้...ข้าลำพัง

ครั้นข้าแพ้...ข้าลำพัง

                เมื่อเมฆบังเจ้าหม่น          ข้าอดทนคอยเจ้าได้
        เมื่อข้าหมองในใจ                    เจ้ากลับไกลไม่ดูแล

                เจ้าพ่ายแสงตะวัน            ข้าปลอบขวัญว่ามันแค่
        ครึ่งวันที่ผันแปร                      ครั้นข้าแพ้...ข้าลำพัง

 

 

        ฉันเคยนั่งมองท้องฟ้ายามค่ำคืนหนึ่งที่เมฆบังจันทร์มืดมิด ฉันพูดกับจันทร์ผ่านใจปลอบจันทร์

        “เถอะ...เดี๋ยวมันก็ผ่านไป”

        ฉันแหงนคอมองฟ้า มองกลุ่มเมฆ รอคอยโมงยามที่มันจะเคลื่อนผ่านจันทร์ไป

        ฉันรอคอยอยู่นาน กว่าเมฆจะเคลื่อนผ่าน และจันทร์ดวงกลมโตของฉันกลับมาสว่างไสวฉายแสงงดงามดังเดิม

        จันทร์หมอง จันทร์มืด เมฆบดบังจันทร์ ฉันปลอบจันทร์และอดทนรอคอย...ไม่ห่างจันทร์

 

        แม้ยามตะวันโผล่พ้นขอบฟ้า ตะวันขึ้น เงาจันทร์เลือนหาย ฉันยังพร่ำปลอบจันทร์

        “เถอะ...เดี๋ยวมันก็ผ่านไป”

        จันทร์อ่อนล้าราแสง จันทร์พ่ายแสงตะวัน ฉันปลอบจันทร์และอดทนรอคอยยามค่ำคืนที่จันทร์จะกลับมาส่องฉายดังเดิม...ไม่ห่างจันทร์

 

        ในวันที่ใจมืดมิด พ่ายแพ้ มีฉันเพียงลำพัง

        ฉันปลอบใจตัวเองและอดทนรอคอย

        “เถอะ...เดี๋ยวมันก็ผ่านไป”

           .....ผ่านไปเพียงลำพัง.....

 

“คุณหวานเจี๊ยบ”   

ปลอบจันทร์-ปลอบใจ   

๑๒ มีนาคม ๒๕๕๓   

"จันทร์" -  โจ้ ธนรัฐ