"บุญบังเอิญ" เชิญอนุโมทนาบุญ

 

“บุญบังเอิญ”

        สี่ทุ่มกว่าคืนก่อนวันแม่ ฉันแวะกินบะหมี่ร้านข้างถนนเจ้าประจำก่อนเข้าบ้านหลังเลิกงาน ขณะกำลังนั่งอ่านข่าวหนังสือพิมพ์หัวสีเรื่อง “ถวายฎีกา” (กินอิ่มแล้ว แต่ขออ่านหนังสือพิมพ์ฟรีก่อน) ผู้ชายหนวดเครารุงรังคนหนึ่ง ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง เสื้อผ้าหน้าตามอม ๆ ดูไม่ออกว่าเมาหรือสติไม่ดีเดินเข้ามาในร้าน พูดอะไรกับคนขายบะหมี่พลางชี้ชวนให้ชะโงกดูในถุง

        ด้วยความอยากรู้ ฉันวางหนังสือพิมพ์ ลุกจากโต๊ะเดินเข้าไปดูให้หายสงสัย


        “ซื้อปลาดุกมั้ย ได้มาสองตัว” ผู้ชายคนนั้นถาม (ได้มาจากไหนกัน ฉันยังสงสัย)

        “เราซื้อไปปล่อยกันมั้ย” ฉันหันมาถามน้องคนขายบะหมี่ที่กินกันประจำจนคุ้นเคยขนาดแบ่งปันหนังสือธรรมะกันอ่านบ่อย ๆ

        “มันตายตัวนึงนะ เดินมาหลายกิโลฯ เหลือเป็น ๆ ตัวเดียว  เอาไปทั้งสองตัวเลยมั้ย คิดแปดสิบ” ผู้ชายคนนั้นเสนอขายต่อ

        “ตายแล้วจะเอาไปทำไม จะเอาไปปล่อยในคลองเนี่ย เอาตัวเป็น ๆ ตัวเดียวนั่นแหละ” น้องคนขายบะหมี่ตอบ

        ตกลงกันเสร็จสรรพ ฉันจ่ายเงินให้ตาคนนั้นไป ๔๐ บาท เป็นค่าปลาดุกเป็น ๆ ตัวอ้วนโตขนาดข้อมืออ้วน ๆ ของฉัน ๑ ตัว แล้วฉันกับน้องคนขายบะหมี่ก็เดินหิ้วถุงพลาสติกใส่ปลาดุกที่หายใจแผ่ว ๆ ตัวนั้นไปริมคลองใกล้ ๆ ร้านบะหมี่

        “เออนะ อยู่ดี ๆ ก็ ‘บังเอิญ’ ได้เจออีตาคนนี้  เลย ‘บังเอิญ’ ได้ทำบุญร่วมกัน” ฉันบอกน้องคนขายบะหมี่

        “ชาติหน้าจะได้มาเจอกันอีกไงพี่” น้องคนขายบะหมี่ว่า

        “ชาติหน้าพี่คงเป็นคนขายบะหมี่ แล้วน้องก็เป็นคนมากินมั่งนะ” ฉันต่อปากต่อคำด้วย


        ถึงริมคลอง น้องคนขายบะหมี่กับฉันเดินลอดลงไปใต้สะพาน ค่อย ๆ เปิดปากถุง เอาถุงหย่อนลงในน้ำให้เจ้าปลาดุกค่อย ๆ สัมผัสน้ำและว่ายออกจากถุง

        “ไปสิ ไปดี ๆ นะ อย่าให้เขาจับมาอีกหละ” ฉันบอกเจ้าปลาดุกตัวนั้น

        มันยังงง ๆ ว่ายช้า ๆ วน ๆ หมุน ๆ อยู่ริมฝั่งไม่ไปไหน แถมยังอ้าปากพะงาบ ๆ ขึ้นมาหายใจเหนือน้ำ เหมือนจะหมดเรี่ยวแรง  น้องคนขายบะหมี่ค่อย ๆ วักน้ำสาดให้มันว่ายไปกลางคลอง

        “แย่แล้ว !! นั่นมันตาข่ายดักปลานี่นา”

        ฉันร้องเสียงหลงเมื่อสายตา “บังเอิญ” ไปเห็นว่าข้างหน้าตรงที่ปล่อยปลา และปลายังงง ๆ หมุน ๆ อยู่นั้น มีตาข่ายดักปลาขึงอยู่ในน้ำ

        “อ้าวเฮ้ย อย่าไปทางนั้น”
        “ไปทางนู้นสิ”
        “เฮ้ย...เฮ้ย.....”
        “ทางนู้น ทางนู้น”

        ฉันกับน้องคนขายบะหมี่เอาใจช่วยให้เจ้าปลาดุกตัวนั้นว่ายไปให้พ้นขอบตาข่ายดักปลาที่โผล่ขึ้นมาเหนือน้ำ  แล้วในที่สุดก็โล่งอก เจ้าปลาดุกตัวนั้นว่ายเลยออกไป ไม่หลงไปติดกับดักที่คนวางดักไว้

          “จะทำบุญก็ไม่ดูตาม้าตาเรือกันเลยหนอคนเรา เกือบไปแล้ว” ฉันบอกน้องคนขายบะหมี่ แล้วพากันเดินกลับร้าน


        ระหว่างเดินไปฉันคิดไป......

        บางทีพวกที่คิดจะช่วยกัน “ปล่อยสัตว์” สักตัวหนึ่ง ก็อาจไม่รู้เหมือนกันว่าจะได้ “บุญ” หรือ “บาป”

        ว่าแล้วก็กลับไปอ่านหนังสือพิมพ์เรื่องที่อ่านค้างไว้ต่อดีกว่า
 
        “อะพี่ หนูขอทำบุญด้วยคนนะ” น้องคนขายบะหมี่หยิบแบงค์ ๒๐ บาท ส่งให้ฉัน ๑ ใบ

          มิไยที่ฉันจะบอกว่าไม่เป็นไร น้องเขาก็ขอสมทบทุนร่วมทำบุญ ฉันเลยอนุโมทนาบุญกับน้องเขาไปด้วย

       

ด้วยจิตเมตตาที่ข้าพเจ้าและน้องคนขายบะหมี่
ได้ช่วยชีวิตปลาดุกที่กำลังจะตาย
ให้ได้มีชีวิตรอดอยู่ต่อไป
บุญกุศลนี้จะบังเกิดแก่ข้าพเจ้า
และน้องคนขายบะหมี่เพียงไร
ข้าพเจ้าขอให้ทุกคนจงเป็นผู้มีส่วนแห่งบุญนี้ด้วย เทอญ


และใน “วันแม่” วันนี้
ข้าพเจ้าขอให้แม่ของข้าพเจ้าและแม่ของทุก ๆ คน
จงได้รับผลบุญกุศลนี้ของข้าพเจ้าด้วยเช่นกัน

สาธุ สาธุ สาธุ